تاریخچه نقاشی بدن
نقاشی بدن یک شکل از هنر است که از دوران پیش از تاریخ و آغاز تولد نژاد انسان تا دوران مدرن همراه ما بوده است. در این سبک هنرمندان از بدن انسان به عنوان بومی نوآورانه استفاده می‌کنند تا زیبایی انسان را به شکلی به نمایش بگذارند که نظیر آن در هیچ سبک هنری دیگری دیده نشده است. بد نیست بدانید بسیاری معتقدند نقاشی بدن اولین شکل هنری بوده که توسط انسان‌ها به کار گرفته شده و البته شواهد باستان‌شناسی نیز تا حدودی این فرضیه را تأیید می‌کند.
آثار به‌جامانده از قبایل باستانی از سراسر آفریقا، اروپا، آسیا و استرالیا نشان‌دهنده میراث واضحی از هنر نقاشی بدن این تمدن‌هاست. انسان‌های باستانی با استفاده از رنگ‌های طبیعی گیاهان و میوه‌ها، پوست بدن خود را با نمادهای آیینی،خالکوبی، پیرسینگ و حتی آثار اسکار (زخم) تزئین می‌کردند.
بنابر گفته بسیاری از مورخان، نقاشی بدن بخش مهمی از زندگی روزمره و معنوی دوران باستان بوده است و اغلب این نقاشی‌ها تصویرگر ویژگی‌های ذاتی، آرمان‌های دور، تمثال خدایان و یا مفاهیمی مانند طبیعت یا جنگ بوده‌اند. نقاشی بدن اغلب برای مراسمی مانند عروسی، آمادگی برای جنگ، مرگ یا تشییع جنازه، نشان‌دادن موقعیت و منزلت اجتماعی و آیین‌های مربوط به بلوغ اعمال می‌شد.
علاوه بر نقاشی‌های موقت، بسیاری از فرهنگ‌ها از نقاشی یا خالکوبی دائمی نیز استفاده می‌کردند که می‌توانست جزئیات بسیار بیشتری نسبت به نقاشی‌های موقت را روی بدن به نمایش بگذارد.
بخشی از این سنت‌های باستانی به آرامی با پیشرفت تمدن انسانی مدرن به نسل‌های بعد منتقل شدند و توانستند حتی به بخشی از سنت‌های دوران مدرن نیز تبدیل شوند. برخی نمونه‌های نقاشی بدن در دوران مدرن را می‌توان در هندوستان (جایی که عروس‌ها خود را با خالکوبی تزئین می‌کنند) و قبایل آفریقایی-آمریکایی (که از نقاشی بدن برای بسیاری از مراسم مذهبی خود استفاده می‌کنند) هنوز مشاهده کرد.
اولین ظهور مجدد نقاشی کامل بدن در دوران معاصر در سال ۱۹۳۳ رخ داد؛ جایی که مخترع ئ بنیانگذار مشهور لوازم آرایشی مکس فاکتور با نمایش مدل برهنه سالی رند در نمایشگاه جهانی ۱۹۳۳ در شیکاگو، موجی از شوک و هیاهو را رقم زد. البته شوک ناشی از این تبلیغات عمومی نتوانست نقاشی بدن را در غرب به محبوبیت برساند، اما ایده آن را در ذهن بسیاری از هنرمندان آینده حکاکی کرد.
استفاده گسترده از نقاشی بدن در دهه ۱۹۶۰ تجلی پیدا کرد، زمانی که هنرمندان غربی تلاش می‌کردند راهی جدید برای بیان احساسات خود به شیوه‌ای حساسیت‌برانگیز و شوکه‌کننده بیابند. این فرصت برای آن‌ها با شکل‌گیری جنبش هیپی در ایالات متحده فراهم شد؛ جنبشی بنیادین که جنسیت‌گرایی، استفاده از روان‌گردان و برهنگی را به عنوان سبک زندگی خود پذیرفته بود.
نکته مهم این در مورد نقاشی بدن این است که این هنر لزوماً روی بدن کاملاً برهنه زنانه اعمال نمی‌شود و می‌تواند روی قسمت‌های کوچک‌تری از پوست مانند پشت، دست‌ها، سینه و صورت نیز اعمال شود.
از هنرمندان مشهوری که از نقاشی بدن به عنوان وسیله‌ای برای بیان چشم‌انداز هنری خود استفاده کرده‌اند، می‌توان به یانا استرباک، ربکا هورن، یوری مسن-یاشین و جوآن گر اشاره کرد که با خلق یک نقاشی کامل بدن برای بازیگر دمی مور روی جلد مجله ونیتی فیر در اوت ۱۹۹۲ افکار عمومی را شوکه کرد.
شکل بسیار خاص دیگری از نقاشی هنری بدن در جنبش نقاشی آلترناتیو ظهور یافت که در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ تاحدودی رواج پیدا کرد. طی این دوران، هنرمند رنگ را روی بدن مدل‌های (معمولاً) زنانه اعمال می‌کرد، سپس مدلها بوم نقاشی را دربرمی‌گرفتند و با تماس مستقیم بدن خود با بوم، نقش‌های بدیعی را ایجاد می‌کردند. این روش عمدتاً با تلاش‌های هنرمند فرانسوی ایو کلین به محبوبیت رسید. او امروزه به عنوان یکی از پیشگامان کلیدی هنر اجرا (پرفورمنس آرت) شناخته می‌شود.
در حال حاضر، نقاشی هنری بدن در سراسر جهان به عنوان شکلی پذیرفته‌شده از هنر آلترناتیو قلمداد می‌شود.
امروزه نقاشی بدن را می‌توان در چندین شکل همچنان مشاهده کرد. آن‌ها ابزارهای عالی برای جلب توجه عمومی در اعتراضات سیاسی (اغلب در تظاهرات PETA برای کمپین‌های مختلف علیه ظلم به حیوانات دیده می‌شود) هستند و همچنین به عنوان ابزار بسیار محبوبی برای تبلیغ وفاداری در گردهمایی‌های ورزشی مشاهده می‌شوند.
