تاریخچه دئودورانت
حتی پیش از اینکه اولین اقلام آرایشی مانند رژلب و ریمل در تمدن‌های باستانی ظاهر شوند، انسان‌ها همیشه به دنبال راهی برای مخفی کردن یا رفع بوی بد ناشی از تعریق بدن خود بودند و این کار را با اعمال عطرهایی مشتق از سایر مواد آرایشی روی بدنشان انجام می‌دادند.
دانشمندان برای مدت‌ها موفق به تعیین دقیق علت بوی آزاردهنده بدن نمی‌شدند، از این رو، مردم در بخش بزرگی از تاریخ تمدن مدرن همچنان با استفاده از ادکلن با این بوهای ناخوشایند مقابله کرده‌اند. حتی با گسترش استفاده از محصولاتی مانند صابون در نتیجه پیشرفت‌های صنعتی قرن ۱۸ و ۱۹ میلادی، همچنان شستشوی منظم بدن نیز نتوانست ما را از شر این بوهای ناخوشایند نجات دهد.
به نظر می‌رسد بوی بدن محصول تعامل باکتری‌ها با عرق تولیدشده توسط غدد عرق در زیربغل، پاها و دیگر نواحی بدن است. درنهایت، برای مبارزه با این بو، شیمیدان‌ها دو نوع دئودورانت را نعرفی و عرضه کردند.
- دئودورانت‌های معمولی که حاوی موادی هستند که باکتری‌هایی را که از عرق ما تغذیه می‌کنند، از بین می‌برند. نکته مهم این است که این دئودورانت‌ها میزان تعریق بدن را کاهش نمی‌دهند؛ تنها با باکتری‌ها مقابله می‌کنند.
- آنتی‌پرسپیرانت یا ضدتعریق که توانایی تعامل با بدن را دارد و از فرایند تعریق جلوگیری می‌کند. این فرایند با مسدود کردن غدد عرق توسط املاح ویژه‌ای انجام می‌شود که به تدریج و پس از مدت زمان معین حل شده و اثر خود را ازدست می‌دهند. اگرچه آنتی‌پرسپیرانت‌ها نمی‌توانند کل فرایند تعریق را متوقف کنند، اما به طور قابل توجهی احساس خیسی زیربغل را کاهش می‌دهند.
تلاش‌ها برای پوشاندن بوی بدن با موادی مثل صابون‌ها، ادکلن‌ها و عطرها در نهایت با ظهور اولین آنتی‌پرسپیرانت موم‌مانند به نام مام (Mum) در سال ۱۸۸۸ منسوخ شد. این محصول که در ایالات متحده تولید شده بود، عملکرد خوبی داشت اما اعمال و نیز زدودن آن از بدن بسیار سخت بود. اولین دئودورانتی که توجه عمومی را جلب کرد اوردرای (Everdy) بود، یک آنتی‌پرسپیرانت مبتنی بر کلرید آلومینیوم که به راحتی اعمال می‌شد و به سرعت توسط ده‌ها شرکت کپی‌برداری شد. تا پایان قرن ۱۹ میلادی، دئودورانت‌ها را می‌شد به اشکال مختلف از جمله غلطکی، پودر، کرم، پد، جامد و پاشنده در بازار پیدا کرد.
یک نوآوری بزرگ در زمینه دئودورانت در دهه ۱۹۵۰ میلادی رخ داد؛ یعنی وقتی که تولیدکنندگان شروع به معرفی فناوری آئروسل کردند. این منجر به روندی شد که تا دهه ۱۹۷۰ میلادی بیش از ۸۰٪ دئودورانت‌ها و آنتی‌پرسپیرانت‌ها با این فناوری فروخته می‌شدند. با این حال، در سال ۱۹۷۷ برای اولین بار سازمان‌های دولتی در ایالات متحده و اتحادیه اروپا کنترل سختگیرانه‌تری بر مواد مضر موجود در محصولات آرایشی اعمال کردند. این منجر به ممنوعیت اصلی‌ترین ماده سازنده آئروسل یعنی ترکیبات آلومینیم-زیرکونیم شد. در سال‌های بعد، چندین ماده مضر دیگر نیز ممنوع شدند که منجر به کاهش چشمگیر محبوبیت دئودورانت های آئروسلی شد. اما این باعث نشد دئودورانت‌ها به‌کلی منسوخ شوند. دئودورانت‌استیک از فرصت استفاده کرد و با افزودن برخی فناوری‌های حیاتی موفق به کسب محبوبیت جهانی مطلق شد.
امروزه، دئودورانت استیک جامد به طور مطلق رتبه اول فروش در انواع دئودورانت و آنتی‌پرسپیرانت را در اختیار دارد.
